سایه روشن تئاترهای خارجی جشنواره فجر
«آیا چیزهایی که در زندگی با خود حمل می‌کنیم واقعاً همان‌هایی هستند که به آن‌ها نیاز داریم؟ آیا آن‌ها چیزهایی هستند که به ما اجازه می‌دهند زنده بمانیم یا حداقل یک مدلی از زندگی را ادامه دهیم؟» این‌ها پرسش‌هایی است که احتمالا نمایش خارجی «چیزهایی که حمل می‌کنیم» برای مخاطب غیرایرانی خود مطرح کرده ولی برای تماشاگر جشنواره تئاتر فجر بیشتر ابهام باقی گذاشت.
به گزارش ایسنا، «چیزهایی که حمل می‌کنیم» نمایشی به کارگردانی فرانسیسکو کماچو است که شب گذشته، جمعه پنجم بهمن‌ماه از دو کشور پرتغال و ترکیه در بخش صحنه‌ای چهل‌وسومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر در تالار چهارسو تئاتر شهر اجرا شد.
این نمایش بی‌کلام ۷۵ دقیقه‌ای پیش‌تر در ترکیه و پرتغال به صحنه رفته و گروه اجرایی در آن این روزها برای جشنواره تئاتر فجر به تهران آمده است. نمایش آن‌ها همانند بیشتر اجراهای خارجی با استقبال خوب مخاطب مواجه شد اما در میانه اجرا، تعدادی از تماشاگران سالن را ترک کردند و بسیاری از آن‌هایی هم که در سالن ماندند بیشتر از سر کنجکاوی نشستند تا ببینند چه مفهومی از این نمایش سه نفره درک می‌کنند.
صحنه نمایش «چیزهایی که حمل می‌کنیم» با انبوهی از اشیای مختلف که همه در زندگی خود با آن‌ها سر و کار داریم، چیده شده بود. لیلا پُستالجیولو، میهران توماسیان و برکه جان اوزجان بازیگران و درواقع اجراگران این نمایش هستند که بیشتر بر پایه “حرکت” (CHOREOGRAPHY) بود و این از نکاتی است که در معرفی اجرا به مخاطب اهمیت داشت. دو بازیگر اصلی این نمایش در طول اجرا به جمع کردن و بعد از مدتی پهن کردن تمام وسایل موجود در صحنه مشغول بودند که با حرکات نمایشی، گذر زمان در زندگی از دورانی به دورانی دیگر و از محلی به محلی دیگر را روایت می‌کردند اما بیشتر این اتفاق‌ها برای تعداد زیادی از تماشاگران ایرانی نمایش گنگ و نامفهوم باقی ماند.
طبق آنچه در معرفی این نمایش در سایت‌های خارجی ذکر شده، پروژه «چیزهایی که حمل می‌کنیم» دو جامعه رقص معاصر (ترکیه و پرتغال) را که از غربی‌ترین و شرقی‌ترین نقاط اروپا هستند، گردهم می‌آورد و با یک تیم هنری که در دو شهر بندری لیسبون و استانبول ریشه دارند، واقعیت‌های اجتماعی و فرهنگی متضادی را ترکیب می‌کنند. یکی از اعضای این نمایش که سرپرست گروه هم بود، در گفت‌وگویی با ایسنا با اشاره به اینکه این سی‌امین اجرای نمایش «چیزهایی که حمل می‌کنیم» است و قبلا در شهرهای مختلف ترکیه، پرتغال و آلمان روی صحنه رفته، بیان کرد: ما در دوران شکننده‌ای زندگی می‌کنیم. زندگی را در نقطه‌ای آغاز می‌کنیم و بعد مجبور هستیم آنجا را ترک کرده و به محلی دیگر مهاجرت کنیم و به این ترتیب دنیایی را که ساخته‌ایم به دلایل مختلف ترک می‌کنیم و آن را در جایی دیگر دوباره از نو می‌سازیم. بنابراین ساختن، خلق کردن و حمل کردن که می‌تواند حمل اشیاء، وسایل، تاریخ و خاطره باشد مهم‌ترین مفهوم این اجراست. آنچه ما اجرا کردیم و به نمایش گذاشتیم بر اساس یک متن مشخص نبود بلکه حالتی شعرگونه داشت از دنیا و دورانی که در آن زیست می‌کنیم.
این گروه به برداشت رایزن فرهنگی پرتغال که در سالن حضور داشت از این نمایش اشاره کردند که به آن‌ها گفته بود، انگار زندگی خود را در این نمایش می‌دیده که هر بار آن را در نقطه‌ای از جهان پهن کرده و بعد مجبور شده همه چیز را جمع کند و به جایی دیگر برود.
سرپرست این گروه با یاداوری اینکه یک بار سال ۲۰۱۶ برای اجرای یک نمایش تک پرسوناژ به ایران آمده بود، گفت: از تئاتر ایران اطلاعات چندانی ندارد اما آشنایی بیشتری با سینمای ایران دارد.
توضیح بازیگران این گروه گه بدون حضور کارگردان نمایش به ایران آمده‌اند پرسش‌ها و ابهام‌های این اجرا را پاسخ می‌دهد در صورتی که معرفی بیشتر این گروه و نمایش «چیزهایی که حمل می‌کنیم» که به هر حال نسبت به آنچه در ایران روی صحنه می‌رود متفاوت‌تر است، می‌توانست برای مخاطب لذت‌بخش‌تر باشد.
همچنین شب گذشته نمایش «آرداقیون» از ارمنستان در تماشاخانه ایرانشهر به صحنه رفت ، نمایشی که در قالب پانتومیم به صحنه رفت و قابل تامل بود اما اگر توضیحات کارگردان پیش از اجرا نبود،تماشاگران متوجه داستان نمایش نمی‌شدند.
انتهای پیام
